[SF] Christmas Eve - KangTeuk Couple

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องราวมันเกิดขึ้น จากเรื่องทั้งหมด...  (อ้าว งงๆๆ งงอ่ะเด้) 
(ผมก็งง =   =)




เป็นฟิคที่จิ้นเอง จินตนาการล้วนๆ



จิ้นมาจากข่าวต่างๆนานา  ที่ถาโถมเข้ามา ของพ่อหมี (ผู้แข็งแกร่งแต่โง่ของพี่ทึก) คิม ยองอุน หรือ... 
คังอินที่เรารู้จักกันดีนั่นเอง  (หรือใครยังไม่รู้จัก?!)  (ไปทำความรู้จักซะ!)





ค่ะ!! ...   ไม่มีคำอธิบายใดๆอีกแล้ว...



อ่านเอาเองแล้วกัน!   จะให้ดีเปิดเพลง s.e.o.u.l. - snsd & sj ด้วยก็จะดีนะคะ ^    ^






อ่านให้สนุกนะคะ...




Merry Christmas  (ย้อนหลัง) ค่า~~!!

เนื้อเรื่อง

‘ก่อนที่แสงไฟจะสว่างไปรอบกรุงโซล...  สัญญาสิ! ว่านายจะกลับมา...’

…Christmas Eve…

‘ทำไมนายถึงทำแบบนี้ล่ะ! ฉันห้ามนายแล้วทำไมนายไม่ฟัง!!!!’

‘...ก็ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าออกไปแค่นี้ก็เกิดเรื่องอ่ะ!!!’

‘แต่นายก็น่าจะฟังฉันบ้าง!! นายเคยสัญญากับฉันไว้แล้วนะ ว่านายจะเชื่อฟังฉัน!...’

‘ผมไปสัญญากับพี่ตอนไหนไม่ทราบ?!!!!!’

‘คังอิน!!!!!!!’

‘พอได้แล้ว...!!! ทั้งสองคนนั่นแหละ! ทะเลาะกันไปก็ไม่ได้ทำให้อะไรมันดีขึ้นหรอกนะ

แล้วนี่... คังอิน ท่านประธานเค้าเรียกพบนายน่ะ!’

‘เออ... ขอบใจ  ฉันไปล่ะ!’

‘นี่เจ้าหมี!! ฉันเป็นพี่แกนะโว้ย!!! พูดให้มันเพราะๆหน่อยจะได้ไหม~~?!!  ฮึ่ย! ไอ้เด็กเลวนิ่!!’

. . . ปึง! . . .

‘…’

‘...’

‘.....ฮึก....ฮึก....’

‘เอ้า! แล้วนี่ร้องไห้ทำไมล่ะเนี่ย?...’

‘…...ฮึก....ฮือ......ฮือ.........’

‘เอ้า!! ร้องหนักกว่าเดิมอีก  ...จะร้องทำไมนักหนาวะเนี่ย?!!  พอได้แล้วน่า~ นายต้องไปจัดรายการต่อนะ’

‘ฮีชอล~~ คังอินเค้าไม่ฟังฉันอ่ะ~’

‘โหย... จะไปเอาอะไรกับเจ้าหมีบ้านั่นเล่า!  มันก็เป็นอย่างนี้ของมันอยู่แล้ว... หยุดร้องเถอะน่า

เดี๋ยวก็ตาบวมจนคนดูผิดสังเกตอีกหรอก...  เฮ้อ~! เลิกร้องๆ ไปทำงานได้แล้วไป!’

‘อืมๆ ...ฮึก  ...แล้วจะรีบกลับนะ  แล้วถ้าคังอินกลับมาเมื่อไหร่... ให้เค้ารอฉันด้วยนะ ฉันอยากจะคุย

กับเค้าซักหน่อยน่ะ’

‘เออๆ ไปได้แล้วไป!...’

. . . ปึง! . . .

‘...ฉันขอโทษนะอีทึก’

‘…’

‘…ฉันคงช่วยนายไม่ได้จริงๆ...’

24.05 น.  หน้าตึกKBS

‘เอ่อ.. พี่อีทึกครับ’

‘หืม... มีอะไรรึเปล่าอึนฮยอก?  ดูหน้าตาแปลกๆนะ...’

‘คือว่า... เมื่อกี้ทงเฮโทรมาน่ะครับ’

‘อืม... แล้วไงต่อล่ะ?’

‘เค้าบอกว่า... พี่คังอิน ถูกพักงานน่ะครับ’

‘อ๋อ พักงาน...’

‘…’

‘ฮะ!!!! อะไรนะ?!!   พักงาน!!!!!!’

. . . หอพักเอสเจ . . .

‘ฮีชอล! คังอินล่ะ...’

‘…’

‘บอกฉันสิ คังอินอยู่ที่ไหน?!!... ฉันเข้าไปหาในห้องเค้าก็ไม่อยู่ ในห้องน้ำก็ไม่เจอ เสื้อผ้าเค้าก็หายไป...

โทรไปที่บ้าน แม่เค้าก็บอกว่าคังอินไม่อยู่  มันเกิดอะไรขึ้น...?!!!’

‘…’

‘ฮีชอล! บอกฉันมาสิ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น..!!  ...ใครซักคนก็ได้ บอกพี่หน่อยได้ไหม?!!’

‘นายก็น่าจะรู้อยู่แล้วนะอีทึก!  …ไม่ว่าใครในค่ายเอสเอ็ม  ถ้าถูกพักงาน... ก็ต้องเก็บตัวด้วยกันทั้งนั้นน่ะ!

พวกเราทุกคนก็ไม่มีใครอยู่ที่หอ... คิบอมมันก็แอบตามทงเฮไปอัดรายการด้วย แล้วพอพวกเรากลับมา

เจ้านั่นก็ไม่อยู่ เสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ก็หายไป  ...พวกเราไม่รู้หรอกนะ ว่าไอ้หมีนั่นมันหายไปไหน?!!’

‘ไม่สิ... ไม่จริง...  ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไร คังอินก็ต้องบอกฉัน!  เค้าจะไปทำอะไร ที่ไหน ยังไง เค้าก็ต้อง

บอกฉัน!  นายล้อฉันเล่นใช่ไหมล่ะฮีชอล  ...ฉันรู้นะ~!! 555+  คังอิน นายอยู่แถวนี้ใช่ไหม...

ฉันรู้นะ ว่านายจะเซอร์ไพรส์ฉัน ออกมาเถอะน่า~ ฉันรู้เรื่องหมดแล้ว  ...ออกมาสิ...’

‘อีทึก...’

‘…’

‘ฉันรู้นิสัยนายดี  อยากจะร้องก็ร้องออกมาเถอะ...  นายก็รู้ ว่ามันเป็นไปไม่ได้~~~’

‘…’

‘...น้ำตาน่ะ เก็บไว้มากๆมันก็ไม่ดีหรอกนะ...!’

‘ฮีชอล~~  …ฮือ.......ฮือ......’

...ทำไมนายถึงทำแบบนี้ล่ะคังอิน  ทำไมนายต้องทิ้งฉันไปด้วย จะอยู่รอเจอหน้ากันก่อนซักนิดนึง

ก็ไม่ได้เลยเหรอ?!  ทำไมนายถึงทำแบบนี้ นายมันโง่!! คังอิน... นายมันโง่!!!!...

“พี่ลีทึก! พี่ลีทึก! พี่ครับ...  พี่!!!”

“ฮะ...ฮะ...  อ..อ้าว~ ซองมิน!  มีอะไรหรอ...  เรียกพี่ซะเสียงดังเชียว ตกใจหมด~~”

“ผมเรียกพี่ตั้งนานแล้วนะครับ คือ... ถึงคิวพี่ถ่ายรูปแล้วอ่ะครับ”

“อ๋อ หรอ!..  น..นั้น...  ขอบใจมากนะซองมิน พี่ไปนะ”

“ครับ”

“…เดี๋ยวนี้พี่ลีทึกดูแปลกๆไปนะ”

“แปลกมาตั้งนานแล้วต่างหากล่ะคยู!  ...แปลกตั้งแต่วันที่พี่คังอินหายออกไปจากหอนั่นแหละ!”

            “ผมก็ว่างั้น...”

            ลมหนาวของเดือนธันวาคมนี้มันช่างหนาวจริงๆ...  หนาว ทั้งกาย... หนาวทั้งใจ หรือว่า ‘เรา’

จะขาด ‘เค้า’ ไม่ได้จริงๆ...  ความรู้สึกนี้มันเป็นยังไงกันนะ?  ...ทั้งหนาว ทั้งเหงา ทั้งเสียใจ...

            หนาว... ที่ไม่มีใครมาให้กอดไว้ในอ้อมแขนเหมือนแต่ก่อน

            เหงา... ที่ไม่ได้ยินเสียงหวานๆคอยเรียกชื่อตอนก่อนนอน ไม่มีเสียงออดอ้อนเวลาที่ถึงคราวต้อง

จ่ายเงิน ตอนไปร้านอาหาร

            เสียใจ... ที่ไม่ร่ำลาคนที่ตัวเองรักก่อนจะต้องห่างกัน

            เสียใจ... ที่ทำให้คนที่ตัวเองรักต้องเสียน้ำตา

            และเสียใจ... ที่ต้องมาคอยแอบมองคนที่ตัวเองรัก  ...นั่งร้องไห้อยู่คนเดียวทุกคืน...

            ร่างสูงได้แต่ทอดสายตามองไปทางหน้าต่างบานเล็กบนชั้น 11 ของหอพักเหล่าไอดอลชื่อดัง

ฝั่งตรงข้าม...

            ...ทำไมพี่ต้องมานั่งร้องไห้อย่างนี้คนเดียวทุกคืนด้วยนะ~ ไม่คิดจะหลับจะนอนบ้างเลยรึไง?!

แล้วทำไมพี่ต้องมาร้องไห้ให้ผมเห็นด้วยล่ะ?  น้ำตาของพี่มันทำให้ผม...  ‘เจ็บ’  ไปทั้งใจเลยรู้ไหม?!!...

            ถึงในใจจะคิดอย่างนั้น... แต่คังอิน ก็ไม่สามารถทำอะไรได้อยู่ดี

อยากจะเข้าไปเช็ดน้ำตาให้...  แต่ก็ทำไม่ได้

อยากจะเข้าไปดึงอีทึกมากอดปลอบ...  ก็ทำไม่ได้

...ฉันอิจฉานายมากเลยรู้ไหม คิบอม?!!  ถึงนายจะไม่ได้ปรากฏตัวให้คนเห็น ต้องคอยอยู่แบบ

แอบๆ แต่นายก็ยังได้ใกล้ชิดทงเฮ  ได้คอยอยู่ใกล้ๆทงเฮ  แต่ฉันนี่สิ  แม้แต่จะมองอีทึก... ยังแทบจะ

ทำไม่ได้เลย...  ร่างสูงได้แต่คิดในใจ  ก่อนจะนึกไปถึงเหตุการณ์... ที่ผ่านมานานกว่าครึ่งเดือน

เหตุการณ์นั้น...  เหตุการณ์ที่ทำให้เขา  ...ต้องหนีคนที่เค้ารัก ออกมาใช้ชีวิตตามลำพังแบบนี้...

‘ท่านประธานมีอะไรครับ…?!’

‘ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับนายนิดหน่อยน่ะ...’

‘แล้วมันเรื่องอะไรล่ะครับ บอกผมมาซักทีสิ... ผมจะได้ไปๆซักที!’

‘...นายนี่มันดีได้กับอีทึกคนเดียวเลยใช่ไหม?’

‘…’

‘ไม่รู้ว่าอีทึกไปหลงผิด ชอบคนอย่างนายได้ยังไง...?’

‘คุณหมายความว่ายังไง?!!!  ฮะ?!! คุณคิม ยองมาน... ที่คุณพูดมามันหมายความว่าอะไร?!!!!’

‘แหม~ อย่าเพิ่งอารมณ์เสียสิคังอิน!  ใจเย็นๆก่อน นั่งลงๆ...’

‘…’

‘...ฉันจะเริ่มล่ะนะ...’

‘…’

‘…นายไม่เคยลองคิดดูบ้างเลยเหรอ?! ...ว่านายน่ะ คู่ควรกับอีทึกรึเปล่า??’

‘…’

‘นายมันแบดบอย...  ส่วนอีทึกน่ะ! นางฟ้าชัดๆ~!!  เวลาที่นายมีปัญหา... อีทึกคอยยื่นมือเข้าไปช่วยนาย

เสมอ  แล้วนายล่ะ... เวลาอีทึกร้องไห้นายอยู่ที่ไหน?!!  นายหายไปไหนกัน...’

‘นี่มันเรื่องของผมกับอีทึก! ไม่ใช่เรื่องของคุณ!!!’

‘ฉันรู้... ฉันรู้...’

‘…’

‘แต่นายลองคิดดูแล้วกัน...  ฉันขอยกตัวอย่างเหตุการณ์ที่มันเพิ่งเกิดขึ้นเลยนะ  อีทึกคอยห้ามนายเสมอ

ว่าไม่ให้นายออกไปไหน เหล้าเค้าก็ซื้อเอาไว้ให้นายกินอยู่ที่บ้าน...  แต่นายก็ไม่เชื่อคำพูดของอีทึก 

นายยังคงออกไป...  จนในที่สุด มันก็เกิดเรื่อง!!’

‘…’

‘แค่ภาพที่นายไปนั่งโอบผู้หญิงในผับยังไม่พอ  นายยังขับรถไปชนชาวบ้านเค้า... แล้วหนี!’

‘…’

‘คิดดูว่าอีทึกเค้าจะเสียใจแค่ไหน?!!  ...แต่ยังไงๆ อีทึกเค้าก็ยังพยายามจะช่วยนายอยู่ดี เค้ามาขอให้ฉัน

ลงโทษเค้าแทนนายด้วยซ้ำ...’

‘…’  พี่ทำขนาดนั้นเลยเหรอ พี่อีทึก...

‘…แล้วนายจะทำให้อีทึกเค้าซักครั้งนึงไม่ได้หรอ??!!’

‘คุณจะให้ผมทำยังไง?!’

‘หนีออกไปจากหอซะ...!!!  ฉันจะพักงานนาย และจะบอกสมาชิกในวงนายที่เหลือ ให้เค้าช่วยเก็บ

ความลับให้...  อีทึกจะไม่รู้ ว่านายอยู่ที่ไหน...’

‘แล้วทำไมผมถึงต้องทำแบบนั้น...?!!’

‘นายก็รู้... ว่าถ้าเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น  ประชาชนก็ย่อมอยากให้นายถูกลงโทษ  ดังนั้น... ฉันก็เลยจะพักงาน

นายไง!  แล้วอีกอย่าง... ถ้านายยังอยู่  แล้วเผลอไปสร้างเรื่องใหม่ขึ้น  คิดดูว่าอีทึกจะเสียใจอีกมากแค่

ไหน?! ที่นายคอยแต่จะสร้างปัญหาให้เค้าแต่ละวัน  แถมอีทึก... ก็คงจะต้องโดนพวกนักข่าว ถามเรื่องข่าว

ของนายไปตลอดแน่ๆ!  …นายก็รู้ว่าสุขภาพอีทึกก็ไม่ค่อยดี เค้าปวดหัวอยู่บ่อยๆไม่ใช่หรอ?!’

‘…’

‘แล้วแค่นายจะยอมทนพักงานไป 1 เดือนแค่นี้...  เพื่ออีทึก... นายจะทำไม่ได้เลยเหรอ?!!’

‘…’

‘…คิดให้ดีแล้วกัน  ไม่ใช่แค่บริษัทที่จะได้หมดปัญหา  ไม่ใช่แค่นายที่จะได้หมดข่าวแย่ๆนี้  ...แต่เพื่ออีทึก

เพื่อคนที่นายรักมากคนหนึ่งของชีวิต  ...นายจะทำให้เค้าไม่ได้เลยเหรอ...’

‘…’

‘…’

‘ก็ได้ครับ...!  ผมจะทำ!!!’ 

...เพื่อพี่อีทึก...  ผมยอม...

..โง่..

..ผมอยู่ตรงนี้..

..อยู่ตรงนี้เหมือนคนโง่..

..ถ้าผมอยู่ตรงนี้ คุณจะมาที่นี่ไหม?..

..เจ็บปวดอยู่เพียงคนเดียวแบบนี้..

..ถ้าผมจะรออยู่ตรงนี้ จะได้มั้ย?..

..ผมรอคุณ..เว้นที่ว่างไว้ให้คุณ..

..โง่..

            มือบางค่อยๆเลื่อนออกมาจากแป้นพิมพ์ หลังจากอัพไดอารี่ในไซเวิลด์ของเค้าเสร็จ...

            ...มีแค่เจ้านี่เนี่ยแหละ! ที่จะเป็นที่ระบายความรู้สึกของฉันในตอนนี้ได้~  เมื่อไหร่นายจะกลับมา

ซักทีล่ะคังอิน  เมื่อไหร่นายจะกลับมา...

            อีทึกคิด ก่อนจะดึงเสื้อกันหนาวสีขาวสะอาดตัวโปรดที่คังอินซื้อให้ตอนไปเที่ยวกันสองคน

ที่เมียงดง  ให้กระชับห่มตัวเองมากขึ้น...  ยิ่งใกล้วันคริสมาสต์ ก็ยิ่งหนาวขึ้นทุกที  เมื่อไหร่กันนะ?  

...ที่อ้อมกอดอุ่นๆนั้นจะกลับมา  พรุ่งนี้แล้วสินะ! คริสมาสต์อีฟที่รอคอย  ...ทุกๆปี นายจะต้องมีเซอร์ไพรส์

สำหรับฉัน ปีนี้ก็เหมือนกัน  ยังไงมันก็ต้องมีเหมือนเดิมใช่ไหม...?!  อย่าปล่อยให้ฉันรอเก้อนะ~!

ก่อนที่แสงไฟจะสว่างไปรอบกรุงโซล...  สัญญาสิ! ว่านายจะกลับมา...  แล้วฉันจะรอ...

            “อา~ วันคริสมาสต์จ๋า...  อีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้แล้วสินะ!” เด็กหนุ่มร่างเล็กเอ่ยเสียงใสๆ ออกมาอย่างตื่นเต้น  ราวกับว่า... อีกไม่กี่นาทีที่จะถึง เป็นวันจับสลากกินแบ่งรัฐบาลอย่างไงอย่างงั้น

            “ดีใจมากขนาดนั้นเลยเหรอซองมิน... พี่ยังไม่เห็นจะตื่นเต้นขนาดซองมินเลย” 

            …ห้าทุ่มสี่สิบแล้วหรอ?! ฮึๆ คงไม่มีแล้วสินะ เซอร์ไพรส์ของฉัน~! นายจะมาได้ยังไงนี่เนาะ!!

25 ธันวา ยังไม่ถึงเลยด้วยซ้ำ...

            “เฮ้อ~! ทำไมมันหนาวอย่างนี้นะ” อีทึกเอ่ย พร้อมกับกอดตัวเองเอาไว้ หวังจะทำให้ร่างกายตัวเองอุ่นขึ้น...

            “นายไปนั่งตรงนั้นสิอีทึก ฉันไปนั่งมาแล้ว! อุ่นดี...”

            “อ๋อ~ ขอบใจมากนะฮีชอล”  ร่างบางเอ่ยปากขอบคุณเพื่อนสนิท ก่อนจะเดินมานั่งที่เก้าอี้เล็กๆ

ข้างๆบันไดหนีไฟในสตูดิโอ

            “อ้าว!! หายไปไหนกันหมดแล้วล่ะ?!”  ไวเหมือนโกหก เพียงแค่อีทึกเดินเข้ามานั่งอยู่ตรงนี้

เหล่าน้องๆที่ยืนคุยกันจ้อกแจ้กจอแจอยู่ตรงนั้น ก็หายไปกันหมด  ...บางที อาจจะพากันลงไปซื้อขนมที่

ชั้นล่างอีกตามเคยล่ะมั้ง?!...

            “...ทำไมมันหนาวอย่างนี้เนี่ย~~!”

            . . . ฟึ่บ! . . .

            “เอ๋?!! เสื้อกันหนาว???”

            จู่ๆ เสื้อกันหนาวตัวใหญ่สีดำก็ห่มตัวอีทึกมาจากทางด้านหลัง   ร่างบางที่กำลังตกใจ

ได้แต่หันซ้ายหันขวามองหาคนที่เอาเสื้อปริศนาตัวนี้มาให้...  แต่แล้วก็ต้องแปลกใจที่เห็นบุคคลนั้น

รีบวิ่งหนีขึ้นไปชั้นบน ทางประตูหนีไฟที่อยู่ด้านหลังเจ้าตัว

            ‘อือ~~  หนาวจัง...’

            . . . ฟึ่บ! . . .

            ‘เอ๋...?!’

            ‘ห่มตัวไว้ซะ  จะได้ไม่หนาว ^  ^’

            ...เอ๊ะ?!!  …หรือว่าจะเป็น...

            “คังอิน!!!!!!!”

            อีทึกตะโกนเรียกชื่อคนทีคาดว่าต้องเป็นคนๆนี้แน่ๆก่อน 1 ครั้ง  ก่อนจะรีบวิ่งตามชายลึกลับไปสู่

ชั้นบน  ...บนสุดของตึกแห่งนี้...  ที่ๆเต็มไปด้วยความมืด มืดจนแทบจะมองไม่เห็นอะไร  อาจเป็นเพราะ

ใกล้จะถึงช่วงเวลาของวันคริสมาสต์  ที่ทุกๆคน ทุกๆบ้าน ทุกๆอาคาร จะต้องปิดไฟและเตรียมตัว

นับถอยหลังให้กับมัน…

            “คังอิน!!!  เมื่อกี้นี้นายใช่ไหม?!!”

            “...”

            “ฉันรู้นะ...  นายออกมาสิ!  นายเคยหลอกฉันได้ที่ไหนกัน!!  ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

            “...”

            “ออกมาสิ~~~”  ร่างบางตะโกนออกไปอย่างไม่หยุดหย่อน  ขอบตาทั้งสองข้างเริ่มร้อนผ่าว

ก่อนที่หยาดน้ำใสๆ จะร่วงลงมาจากดวงตาคู่สวยทั้งสองข้าง

            “...”

            “ฉันบอกให้ออกมาได้แล้ว   ฮึก....   ...นายไม่ได้ยินเหรอ?!!!!!!”

            “...”

            “ไอ้หมีอ้วน!!!  ฮึก...  นายรู้ไหม?...  ว่าฉันทรมานมากแค่ไหนที่ไม่ได้เจอหน้านาย 

ไม่ได้เห็นรอยยิ้มของนาย  ฮือ...  ไม่ได้พูดคุยกับนาย  ไม่ได้มาถ่ายรายการกับนายให้นายแต๊ะอั๋ง

ฉันเล่นอ่ะ!!!!!”

            “...”

            “ทำไมนายถึงทำกับฉันแบบนี้ล่ะ...?!!!  ฮือ...  ทำไมนายถึงปล่อยฉันเอาไว้ ให้อยู่คนเดียว

แบบนี้!!!  ฮึก...  นายมันเป็นแฟนที่แย่ที่สุดเลยรู้ไหม?!!  แฟนกันยังไงอ่ะ...”

            “...”

            “...ทำให้แฟนตัวเองต้องมานั่งร้องไห้คนเดียวทุกคืน...  ฮึก...  ไอ้หมีบ้า! ไอ้หมีโง่!!  

...ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!  ฮืออออ++  ...นายจะให้ฉันร้องไห้อย่างนี้ต่อไปอีกนานไหมเนี่ย??!!!!”

            “...”

            “ฮือ.....  ฮือ.......”

            “...”

            “ฉัน...  ฉันรักนายนะ!!!  ไอ้หมีบ้า!!!!!!!!  ออกมาซักทีสิ!!”

            . . . ปุ้ง!!  ปุ้ง!!  ปุ้ง!! . . .

            ร่างบางเพิ่งจะพูดจบ  จู่ๆ พลุมากมายหลากสีสันก็ต่างถูกจุดขึ้นมาบนท้องฟ้าที่มืดสนิท...

เป็นการแต่งแต้มสีสันให้กับค่ำคืนคริสมาสต์นี้ได้เป็นอย่างดี  ไฟแต่ละดวงจากบ้าน และอาคารต่างๆ

ก็เริ่มเปิดขึ้น เพื่อแสดงถึงวันคริสมาสต์ที่เพิ่งมาถึง...

            “Merry Christmas ครับ  ...นางฟ้าของผม...”

            “ค...คังอิน!!”

            . . . พรึ่บ! . . .

            ดาดฟ้าบนตึกแห่งนี้ที่เคยมืดมิด  เพียงแค่ร่างสูงก้าวเข้ามา ไฟหลายๆดวงก็ค่อยๆเปิดขึ้น

ต้นคริสมาสต์สีขาวสูงเกือบ 4 ฟุตที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางลานดาดฟ้า  ก็เริ่มมีดวงไฟกระพริบสีน้ำเงิน กระพริบอยู่โดยรอบ   ช่างดูเข้ากันได้ดีอย่างน่าอัศจรรย์...

            ดวงไฟเล็กๆสีส้ม ต่างก็พากันส่องแสงสว่างอยู่รอบระเบียงดาดฟ้าตึก  ร่างบางมองไปรอบๆ

บริเวณอย่างตื่นตาตื่นใจ  สักพัก...  เทียนที่อยู่ในแก้วใสๆก็ถูกจุดขึ้นทั่วบริเวณ  ก่อนที่เซอร์ไพรส์ใหญ่

ของวันนี้จะมาถึง…

            ประตูหนีไฟที่ร่างเล็กเปิดตอนวิ่งออกมา ถูกปิดลงอย่างรวดเร็ว  ดวงไฟสีขาวที่ถูกจัดไว้

บนผนังตึก ค่อยๆเปิดขึ้นทีละดวงๆ  ก่อนจะเปิดครบทั้งหมดในเวลาอันสั้น   ...หัวใจ...  หัวใจงั้นหรอ?!

นี่นายเป็นคนทำมันขึ้นมาทั้งหมดเลยเหรอคังอิน...  อีทึกที่ในตอนนี้ได้แต่ยืนอึ้งให้กับเซอร์ไพรส์ใหญ่

ในวันคริสมาสต์ของคังอินในปีนี้  ก็เริ่มน้ำตาไหลพรากลงมาอีกครั้ง ด้วยความตื้นตันใจ

            “คังอิน......”

            ร่างบางรีบวิ่งเข้าไปโผกอดร่างสูงอย่างรวดเร็วทันที  ราวกับว่าไม่อยากให้เจ้าหมีขี้อ้อนตัวนี้ (?!)

หนีไปไหนได้อีก...

            “โถ~~  นางฟ้าของผม... อย่าร้องไห้สิครับ  เดี๋ยวก็ตาบวม หมดสวยกันพอดี!”

            “ฮือ.....ฮือ.....”

            “โอ๋ๆๆ...  ไม่ร้องนะ~~~”  ร่างสูงได้แต่กอดคนตัวเล็กเอาไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะลูบหลังปลอบ

ให้อีทึกหยุดร้องไห้เสียที

            “ฮือ.........  นายหายไปไหนมาตั้งนานน่ะคังอิน  รู้ไหมว่าฉันคิดถึงนายมากแค่ไหน?!!”

            “โถ่~~! ผมก็อยู่ข้างๆพี่เสมอแหละ พี่อ่ะ! ไม่เห็นผมเองต่างหาก”

            “ฮือ........ ฮึก.......”

            “ฮึๆๆๆ  พี่อ่ะ นั่งร้องไห้อยู่ตรงหน้าต่างห้องทุกคืน...  ไม่ยอมไปหลับไปนอนซักที! ผมอ่ะ ง่วงจะตายอยู่แล้วรู้ป่ะ นั่งดูพี่ร้องไห้เนี่ย~!!”

            “ฮึก..... แล้วใครเค้าใช้ให้มานั่งดูล่ะ!”

            “ไม่มี…!    โถ่~~!! แฟนตัวเองทั้งที  ไม่เจอหน้านานขนาดนี้  ตั้ง 1 เดือน คิดถึงจะแย่!!”

            “ฮึก........”

            “ก็ต้องดูนานๆหน่อย...”

            “บ้า....!!”

            ...หิมะ...  คริสมาสต์ปีนี้มีหิมะด้วยหรอเนี่ย?! คึคึคึ ดีจัง...

            “เอ๊ะ!!  ฮึก...   ท... ทำไม...  ทำไมหิมะมันแปลกๆล่ะ?!!”

            “เอ่อ...  ค..คือ....”

            “หา?!  นี่มัน...  เม็ดโฟม!!!”  อีทึกเอ่ยออกมาอย่างสงสัย  ก่อนจะผละตัวออกมาจาก

แผ่นอกกว้างของร่างสูง แล้วมองไปที่คังอินอย่างหาคำตอบ

            “คือ...   แหะๆ ออกมาเต๊อะ! พรรคพวก~!!”

            เมื่อร่างสูงพูดจบ ก็มีบุคคลต่างๆที่แอบหลบซ่อนตัวอยู่  ออกมาจากบริเวณต่างๆ

บนดาดฟ้ากว้างแห่งนี้

            “อึกฮยอก! ทงเฮ! คิบอม! ชินดง! คยูฮยอน! ซองมิน! เยซอง! เรียววุค!  นี่พวกนาย....?!!”

            “แหะๆๆ  พวกเรา... แผนกจัดฉาก อุปกรณ์และสถานที่  ...พร้อมให้บริการ 24 ชั่วโมงครับ^^;;”

            คังอินที่ตอนนี้ได้แต่ยิ้มแหยๆ หลังจากร่างบางหันไปมองหน้า  ก็รีบออกปากไล่สมาชิกที่เหลือ

(ส่วนเกิน?!!) ออกไปอย่างรวดเร็ว

            “เจ้าพวกนี้นี่!  หมดหน้าที่แล้ว... กลับไปได้แล้วไป!!”

            “โห~~!! ทีนี้มาไล่นะพี่คังอิน  แล้วไหนค่าขนมพวกเราล่ะ?!!! / ใช่ๆๆ ค่าขนมของพวกเรา...”

            “เออๆๆ เดี๋ยวให้น่า...  ไปได้แล้วไป!!  ผู้ใหญ่เค้าจะอยู่ด้วยกัน...  เป็นเด็กเป็นเล็ก กลับบ้านไป

นอนไป๊!!!!!”

            “แหมๆๆ ทีนี้ล่ะมีไล่นะ~~!  ไปก็ได้...  ไป! พวกเรากลับ!!!”  อึนฮยอก ผู้เปรียบเสมือนหัวโจก

ของเรื่องทั้งหมด (?!)  กวักมือนำขบวนทัพเมมเบอร์ที่เหลือ กลับไปอย่างรวดเร็ว...

            “555+ ไปกันซักทีเนาะ!  เราจะได้อยู่ด้วยกันสองคน~~~”

            “ใครบอกฉันจะอยู่กับนาย!”

            “อ้าว~~!  ไหงเป็นงี้ล่ะ?!!”  (เอาแล้วครับ หมีออกฤทธิ์กับนางฟ้าแล้วครับ แววตาอ้อนสุดฤทธิ์เลยนะนั่น!! – ปาร์ค)

            “ก็นายไม่ได้ทำเซอร์ไพรซ์นี้ให้ฉันเองนี่นา~!!”

            “ใครบอกล่ะ...!  ผมทำเองเกือบทั้งหมดเลยนะ ทั้งต้นคริสมาสต์ หลอดไฟเป็นพันดวงนี่! 

ไหนจะเทียนแก้วอีกเป็นร้อย!...”

            “ทำด้วยเงินน่ะสิ!!”

            “ถูก!!  เฮ้ย!!!!  รู้ได้ไงอ่า~~?!!”

            “นายเคยทำอะไรเองบ้างล่ะ...  พ่อคนรวย!”

            “โถ่~ อย่างอนสิจ้ะ นางฟ้าจ๋า~~~  เดี๋ยวปีหน้า! พ่อหมีคนนี้จะลงมือทำเองทั้งหมดเลย!!”

            “ให้มันจริงเถอะ!”

            “โห~ นี่นางฟ้าไม่เชื่อใจหมีหรอ?!!  ...หมีงอนแล้วนะ!...”

            …งอนก็งอนไปสิ!  ใครจะง้อ~~!!...

            “นางฟ้าไม่ง้อเลยอ่ะ!!  ได้~~ ถ้างั้นก็แปลว่านางฟ้าไม่อยากให้หมีอยู่ที่นี่  ก็ได้...”

            “...”

            “หมีจะกลับแล้ว!  แล้วก็จะไม่กลับมาหานางฟ้าอย่างนี้อีกแล้วด้วย!! เชอะ!”

            “...”

            “...”  (ทำไมไม่ตามมาวะ?!! – พ่อหมีคังอิน)

            “ฮึก..... ฮึก.......”

            “เอ๋?!”  นั่นเสียงอะไร???

            “ฮึกๆ......ฮือ.........”

            …อ้าว~เฮ้ย!! ซวยแล้วตรู  นางฟ้าร้องไห้!...

            “โอ๋ๆๆ นางฟ้าอ่ะ อย่าร้องไห้สิ!  ...ผมขอโทษ~~~”

            “ฮึก...  ทำไมต้องแกล้งพี่ด้วยอ่ะ~ ฮือ......”

            “โอ๋ๆ ผมขอโทษ~~  ทีหลัง... ผมจะไม่ทำอีกแล้วครับ~ T  T”

            “อย่าหนีฉันไปไหนอีกนะ...  ฮือ......ฮือ.............”

            “โอ๋~  ครับๆ ผมจะไม่หนีอีกแล้วครับ...  ผมสัญญา~~~!  อย่าร้องนะ นางฟ้าคนดีของผม~”

            “ฮึก...... ฮึก.......”

            “ผมรักพี่นะ... ผมสัญญา  ผมจะไม่ทำให้พี่ผิดหวังในตัวผมอีก  แล้วผมก็จะไม่ทำให้พี่ร้องไห้เพราะผมอีกแล้วด้วย  ผมสัญญา...”

            “ฮึก......  อืม... พี่ก็รักนายนะคังอิน  ขอบคุณสำหรับทุกๆอย่างที่นายทำให้พี่ตลอดมานะ~”

            “เปลียนจากคำขอบคุณ...”

            “...”

            “เป็นอย่างอื่นได้ป่ะ?!!”

            “อะไรอ่ะ...  อุ๊บ!!”

            ยังไม่ทันที่ร่างบางจะพูดจบ  คังอินก็ประทับจูบลงไปบนริมฝีปากบางชมพูระเรื่อของอีทึกในทันที

            ขอบคุณ...  สำหรับทุกสิ่ง ที่เราได้ทำร่วมกันมา

            ขอบคุณ...  เวลาอันมีค่า ที่ทำให้เราได้อยู่ด้วยกัน

            ขอบคุณ...  สวรรค์ ที่ส่งนางฟ้าแสนน่ารักมาให้ผม

            ขอบคุณ...  สวรรค์ ที่ส่งหมีบ้ามาให้กอด   (=   = ;;;  ) (ก็มันเข้ากันดี ^  ^ - ปาร์ค + นางฟ้า)

            ขอบคุณ...  โชคชะตา ที่บันดาลให้เราได้มาพบกัน

ขอบคุณ...  พระเจ้า ที่ทำให้เราได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง

ขอบคุณ...  ถนน ที่ทำให้เราได้เดินอยู่เคียงข้างกัน

ขอบคุณทุกๆวัน...  ที่ทำให้ฉัน...   ‘ รักเธอ ’

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

อี ซึงฮวาน : นี่!  เงินเดือนของทุกคน...

เอสเจ : หา?!!!  นี่มันอะไรกันเนี่ย?!!  5000!!!

อี ซึงฮวาน : อืม...

เอสเจ : ทำไมถึงเป็นแบบนี้อ่ะ!!!  มันไม่ยุติธรรมเอาซะเลยนะ!!  พี่ซึงฮวาน... พี่สมรู้ร่วมคิดด้วยใช่ไหม?!!

อี ซึงฮวาน : จะบ้ารึไง?!!   ฉันก็โดนหักเงินเดือนเหมือนกันนั่นแหละโว้ยยยยย!!!!!!!!!!!!

เอสเจ : อูย~~!

อี ซึงฮวาน : แหม~  ก็พวกนาย ดันเปิดเผยความลับกันซะขนาดนั้นน่ะ พาคังอินมาหาอีทึกถึงที่ทำงาน

                 สุดยอดดีจริงๆ...++

เอสเจ : โถ~~! การบริการคืองานของเรา...   เอ....  จะว่าไป~ พี่คังอินยังไม่ได้ให้ค่าจ้างพวกเราเลยนะ

คังอิน : อ๋อ!  ค่าจ้าง~~!!  อยู่ในห้องน่ะ บนเตียงฉันอ่ะ!

เอสเจ : โว้ว!!  ค่าจ้างๆ...  ^ ^////   เอ๋?!!  น...นี่มัน.....  ถุงเท้า!!!  อ๊ากกกกกกกกกกกก++

คังอิน : อีทึก! หนี!!!!!!!!!!!!!!!!!!!   อีทึก : อ๊ากกกกก++  (จูงมือพากันวิ่งออกนอกห้องไปเฉย =  =)

เอสเจ (ที่เหลือ) : ฮึ่ม!!!  พี่คังอินนะ พี่คังอิน....!!!!    o( >E    ]< )o  กลับมา...      ตาย!!!!!!!!!!!!!!

เป็นไงกันบ้างครับ...  ประชาชนทุกหมู่เหล่า?!!  ยังอยู่ดีกันไหม???  (ถามทำไม?)

แต่งได้น่าอัศจรรย์ใจมาก...++  งงสุดๆ  T    T

แต่งแล้วลบ แต่งแล้วลบ  ...เกือบร้อยรอบแล้วเนี่ย!!...

กะอัพวันคริสมาสต์อีฟด้วยซ้ำ  เอาแบบ เที่ยงคืนวันนั้นเลย (เข้าวันคริสมาสต์พอดี! ^  ^)

แต่แต่งไม่ทัน!  YOY     เศร้าจะแย่!!   จะแต่งต่อวันคริสมาสต์ อัพวันคริสมาสต์  ดันไม่ทันอีก!!!!

(โอ๊ย~~!!! จะบ้าตาย!)  แต่ช่างเหอะครับ...  อย่างน้อยก็แต่งเสร็จซักที ดีใจจัง    ^//////^

จะเรียกว่า ShortFic ดีมั๊ยเนี่ย?!!  (ดูท่า เป็น LongFic จะดีกว่า!)  ติชมด้วยนะครับ ^  ^

แก้ใหม่มายันตี4 555+ บ้าไปแล้วแน่ๆ  ไซเวิลด์พี่ทึกเอามาจาก 2kangteuk.30.forumer.com นะคะ

คำแนะนำ : เปิดเพลง s.e.o.u.l. – snsd & sj ไปด้วยอ่านไปด้วยก็จะดีนะครับ... 

                 แล้วถ้าถึงตอนจุดพลุเมื่อไหร่...  แล้วเพลงถึงตอนโซโล่ซองมินทีนี่กรี๊ดกระจาย น่ารักมาก+